Przejdź do głównej zawartości

MOJA PRZYCHODNIA TAKA RODZINNA! - JAK PANIE W REJESTRACJI POMIATAJĄ PACJENTEM



Choroba, przychodnia, lekarz, leczenie, rejestracja, chamstwo, debilizm, chore dziecko

Są takie mrożące krew w żyłach historie, kiedyś czytałam je namiętnie. Minęło parę lat i po trosze dostałam je niespodziewanie w realu. 
 To będzie jedna z tych. 
Realnych.
 Niestety.

ZE SŁUŻBĄ ZDROWIA NIGDY NIE BYŁO MI PO DRODZE


Rzadko wylewam żale, a publicznie niemal wcale, więc sobie nie będę tym razem żałować. Tekst z kategorii – historia jednej przychodni.

Ze służbą zdrowia nigdy nie było mi po drodze, bo na ogół przy bliższym kontakcie następowały duże spięcia. Między innymi dlatego, że opieka medyczna należy mi się jak psu buda, bo jakby nie było co miesiąc łożę na nią finansowo. Ale tak jak nie każdy pies ma budę, tak i ja chcąc skorzystać
w sytuacjach nagłych z opieki, spotykałam się ze ścianą, mogłabym w nią walić głową, ale po co?
Jeśli już udawałam się do tego przybytku to musiało być ze mną naprawdę źle, bo staram się białe fartuchy omijać szerokim łukiem, oczywiście poza badaniami kontrolnymi, częstymi pomiarami TSH, hormonów, żelaza, co jest absolutnie niezbędne przy moich schorzeniach ciała i głupotą byłoby to omijać.

Ale bywały sytuacje podbramkowe, kiedy schodziłam z tego świata i w końcu „zdiagnozowano mi tarczycę” i potrzebowałam natychmiast pomocy endokrynologa, w rejestracji usłyszałam, że wolny termin za…2 lata, chyba, że coś się zwolni. Prywatnie natomiast wizyta już za tydzień…

Idąc dalej - w ciąży przed porodem potrzebowałam konsultacji ortopedy przy schorzeniach kręgosłupa starych i „ciążowonabytych”, termin za rok…wspaniale tylko ja za 3 tygodnie miałam rodzić.

Na każdym kroku (pomijam pozytywne wyjątki wśród lekarzy, które mogę na palcach jednej ręki policzyć w ciągu kilku lat) problemy z wypisaniem skierowania na TSH, na podstawie zaświadczenia od endokrynologa oczywiście, bo jak to chcę badania na NFZ kilka razy w roku, przecież skoro chodzę prywatnie do lekarza to powinnam prywatnie robić badania. I wiecie co, z debilizmem ludzkim nie mam sił dyskutować, żebrać o to co mi się należy nie mam nerwów, więc całą opiekę medyczną mimo „przywileju” korzystania z NFZ niestety muszę ogarniać sobie odpłatnie. Mój organizm dwa lata nie poczeka na wolny termin, sorry.

Ale ja nie o tym.

MOJA PRZYCHODNIA TAKA PRZYJAZNA DZIECIOM


Mamy naszą przychodnię zdrowia rodziny, do której zapisałam syna po narodzinach, blisko domu, dobrzy pediatrzy, tyle, że z pediatrą widzimy się jedynie na szczepieniu czy bilansie, bo jak Olaf dostanie gorączki i dzwonię żeby się umówić to terminów na dziś brak, na jutro może, najlepiej przyjdź Pani za
3 dni.
Na początku byłam grzeczna, a potem nie wytrzymując pytam się „miło” - co ja mam z chorym dzieckiem zrobić TERAZ, nie za 3 dni, bo ja pomocy potrzebuje JUŻ! Odpowiedź – ma Pani przecież opiekę całodobową w szpitalu albo SOR skoro już Pani potrzebuje pomocy, u nas nie ma terminów…

Ja się pytam – co to za polityka? Na SOR nikt mnie nie przyjmie, bo od tego jest przychodnia, która jak się dowiedziałam, jeśli są to godziny pracy przychodni ma OBOWIĄZEK przyjąć dziecko z gorączką. Rozumiem, że jeśli zaskoczy mnie jej wysokość gorączka w nocy, to jadę na całodobową bo nikt mi przychodni nie otworzy i lekarza nie ściągnie, ale na litość boską, od tego mam PRZYCHODNIĘ RODZINNĄ, żeby mi w sytuacji awaryjnej udzieliła pomocy.

Koniec końców, jeśli syn jest chory, musimy jechać prywatnie do lekarza, który przyjmie nas o każdej porze dnia i nocy. Sytuacja paradoksalna.


PANIE Z REJESTRACJI - GWÓŹDŹ PROGRAMU, CZYLI KOŚĆ W GARDLE


Ale przechodząc do sedna – obsługa. O ile lekarze naprawdę są spoko ziomki jeśli o dzieci chodzi, to Panie w rejestracji to jak ktoś pięknie na forum napisał „Powiedziałbym, że bydło tam pracuje, ale nie powiem, bo obrażę bydło”. Nic dodać, nic ująć. Panie zostały w czasach PRLu chyba bo to ludzie są dla nich, a nie one dla ludzi. Nie dość, że do przychodni nie idzie się dodzwonić, tylko trzeba nawalać po sto razy, łaskę robią, że w ogóle ten telefon odbiorą, bezczelny
i pretensjonalny ton, chamstwo jakich mało. Nie rozumiem, dlaczego one tam wszystkie pracują, bo ani grama szacunku do pacjenta, rozdarta japa i smród
z rejestratorki dymem fajczanym, jakby wędziły jakąś ofiarę pod ladą. Skoro pracują za karę, czy nie potrafią pracować z ludźmi, nikt ich nie trzyma, mogą iść pracować z pustakami albo gruz przerzucać z tak rozwiniętą empatią powinny sobie świetnie dać radę.
Najgorsze jest to, że przez takie zachowanie
i ich szanowne osobistości, opinia o przychodni leci na łeb, na szyję, a szkoda, bo lekarzy pediatrów mają bardzo dobrych i "ludzkich".
Nie spodziewałam się, że w obecnych czasach, w mieście Krakowie, w dobie wysokich standardów obsługi klienta można trafić na taką pieczarę z takimi smoczycami ziejącymi ogniem.

Ostrzegam zatem każdego, kto zapędzi się na Aleje 29 Listopada do przychodni – niech smród siarki Cię odwiedzie od przestąpienia wrót.

SZUKAM


A skoro już jesteśmy w tym miejscu – szukam ludzkiej przychodni w podanym wyżej rejonie. Ktoś, coś podpowie sensownego? Moje nerwy będą wdzięczne. Tylko pytam o realne, sprawdzone miejsca, bo to, że każda przychodnia ma obowiązek Cię przyjąć i pomóc w razie gorączki dziecka i awaryjnej sytuacji brzmi tak zabawnie jak „rodzić po ludzku” w każdym szpitalu. Więc jeśli chcecie mnie rozbawić to w inny sposób poproszę. 

LECZYĆ/RODZIĆ/OBSŁUGIWAĆ PO LUDZKU?


A skoro już przy rodzeniu jesteśmy, to w kolejnym odcinku, może opowiem historię, jak to jest rodzić po ludzku, jak to ludzkie i chętne do pomocy są oddziały położnicze. Aż łezka w oku mi się zakręciła z tego „wzruszenia” jak wspomniałam sobie „cudowną” położną, z zielonym cieniem na powiekach rozmytym aż po czoło i krwistych, z bladymi przebłyskami zeżartej szminki, ustach, nachyloną nade mną znieruchomiałą i z impetem wbijającą igłę w żyłę
z niewybrednym komentarzem, którego nie przytoczę bo znów zostanę ocenzurowana. Rozkosznie było
J

Jeśli obsługa Pacjenta, podejście do niego, zaprzestanie rzucania kłód pod nogi nie zmieni się to czarno to widzę. A najgorsze, że takie schamiałe babsztyle na pierwszej linii frontu psują opinię całej obsłudze i służbie zdrowia, odpychając tym pacjentów, chyba, że taka polityka przychodni, żeby tłoku i kolejek za dużych nie było. Sprytne ;) 
Wylewając swoje żale, oczyszczam duszę z kumulacji w.... złości i cieszę się, że mogłam się wypowiedzieć bez przerywania w pół zdania, bądź komentowania
z politowaniem w głosie: 
Po ludzku? Też Ci się zachciało! Co za fanaberia!

_________
Jeśli spodobał Ci się tekst, uważasz, że komuś może się również spodobać, czy przydać - nie wahaj się, udostępnij i poślij dalej :) Masz pytania, bądź chcesz skomentować - pisz. Wpadaj jak najczęściej, a jeśli chcesz być na bieżąco, polub mój fanpage na fb i profil na instagramie :) 

Komentarze

  1. A ja słyszałam o ustawie mówiącej, że kobiety w ciąży do specjalisty mają być wpuszczane bez kolejki, a najpóźniej do tygodnia czasu. Szkoda, że służba zdrowia nic sobie z tego nie robi. Tak to już jest, że w naszym kraju lepiej nie chorować.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też o tej ustawie słyszałam, ale długo po tym jak już w ciąży nie byłam ;) A z tego co się orientuję, to z respektowaniem tego prawa jest różnie.

      Usuń
  2. Tak to jest, niestety też bym już chyba mogła małą książkę napisać o moich doświadczeniach z polską, naszą rodzimą służbą zdrowia. I nie byłyby to miłe rzeczy. Absurd goni absurd rodem z Misia i w głowie się to czasem po prostu nie mieści. Ja do mojej przychodni nigdy się rano nie dodzwoniłam ale mój mąż zawsze ha ha Ja muszę naginać przed 7 żeby dostać numerek. Przychodnia dla dzieci na szczęście sprawniej obsługiwana, a dostać się nie idzie tylko czasami chociaż z gorączką zawsze wcisną, najpóźniej na drugi dzień.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

NAJCHĘTNIEJ CZYTANE

ZASKRONIEC I PUDEL NA RATUNEK ZWIERZĘTOM

Całkiem niedawno recenzowałam tutaj bajkę, która wygrała konkurs Piórko 2019 , a tu mam już kolejną cudną bajkę do „opowiedzenia”. Autorka „O królewiczu,   który się odważył” Kasia Wierzbicka napisała specjalną bajkę charytatywną, dla bezdomnych zwierzaków, o zaskrońcu i pudelku, którą mam zaszczyt recenzować dla Was. Tytuł zaintrygował mnie dość mocno, bo…mam fobię na wszelkie stworzenia pełzające J Węże bez względu czy jadowite czy nie, małe czy duże wzbudzają u mnie gęsią skórkę, atak paniki z wrzaskiem burzącym ściany wokół i paraliż. Taką mam przypadłość dziwną J Gdyby miały choć dwie nóżki to już mielibyśmy jakiekolwiek pole do dyskusji, a tak to lepiej, żebyśmy nie przecinali sobie wspólnych ścieżek J A bajka owa niby dla dzieci i specjalnie osadzająca niezbyt dobrze kojarzącego się zaskrońca w roli tytułowego bohatera, ale mnie starą babę na chwilę wyleczyła z fobii i zapałałam taką sympatią do zaskrońca, że nawet bym sama pogłaskała go po ogonie. Niestety szkoda,

Czy bez umytych okien święta się nie odbędą? Czyli czego życzę Wam na ten świąteczny czas.

CZY COŚ SIĘ STANIE, CZY ŚWIAT SIĘ ZAWALI? Ostatnio było o prezentach, to może pociągnijmy magię Świąt teraz bardziej w stronę duchową niż materialną. Stając w obliczu tych Świąt i zdarzeń przedświątecznych chciałabym się podzielić refleksją. Nie lubię ckliwości, ale nie obiecuję, że się przed tym uchronię, więc uczciwie ostrzegam, żeby potem nie było. Cały rok gdzieś wszyscy gonią, spieszą się, pędzą, przed Bożym Narodzeniem pęd   zamienia się w obłęd i czyste szaleństwo. Masa pytań kotłuje się w głowie, czy zdążę posprzątać, zrobić zakupy, kupić prezenty, przygotować potrawy, udekorować dom, a co jeśli nie? Czy coś się stanie jeśli do kolacji wigilijnej zasiądziemy godzinę później, bo karp potrzebował dojrzeć na patelni? Albo czy świat się zawali jeśli nie wszystkie potrawy wyjdą spod ręki pani domu, a zostaną przyniesione z cukierni, czy sklepowej zamrażarki? To też nie tak, że nie rozumiem tradycji, owszem rozumiem, doceniam i sama chciałabym stworzyć dom pachnący pierniki

JAK SIĘ UBRAĆ DO TEATRU, CZYLI CO WARTO WIEDZIEĆ PRZED WIZYTĄ W TEATRZE

Jednym z najczęściej zadawanych pytań jeśli o wizytę w teatrze chodzi, jest w co się ubrać? i choć jest to kwestia też w jakiś sposób istotna, to ważniejsze dla mnie po kilku ładnych latach obserwacji widzów różnego wieku i kalibru, bardziej na miejscu jest pytanie jak się zachować? Bo o ile dawno, dawno temu wyjście do teatru to był ceremoniał sukni wieczorowych, fryzur, makijażu, ważnych spotkań to obecnie kwestia ubioru pozostawia sporą dowolność, natomiast zachowania, które coraz częściej rozsiadają się wygodnie na widowni, pozostawiają sporo do życzenia. Drażni to okrutnie mnie – widza, a co dopiero mają powiedzieć aktorzy? W teatrze,   choćby że względu na fakt, że jest to przybytek kultury wysokiej, bardziej od nienagannego i modnego przyodzienia wymagana jest kultura, zarówno osobista jak i społeczna, znajomość pewnych obowiązujących zachowań. „Reguła teatralna” jest obecnie bardzo liberalna, bo chodzi o to, żeby ludzi zachęcić, wyjść ze sztuką na ulicę, a nie odstrasz