monicystyka by Monika Sobieraj

POSIADANIE DZIECI TO OGROMNE POŚWIĘCENIE Dawno, dawno temu, kiedy nie miałam jeszcze dziecka (bo choć czasowo tak dawno temu to znowu nie było, to mam wrażenie, że jestem matką już od wieków 😊) myślałam dokładnie tak, jak myśli większa część ludzi nieposiadających potomka, że posiadanie dziecka, ba! dzieci w liczbie mnogiej to ogromne poświęcenie, koniec   życia, trud, ból i łzy. I wcale nie zaprzeczam, że w pewnym stopniu owi ludzie maja rację, ale to, co w czasach przedmacierzyńskich wydaje się poświęceniem, w czasie „po narodzinach” staje się po prostu miłością. Robimy coś, co wykracza poza strefę naszego komfortu nie dlatego, że jesteśmy przymuszeni i cierpimy z tego powodu, ale dlatego, że chcemy dla tej istoty tego, co najlepsze. PUNKT WIDZENIA ZALEŻY OD PUNKTU SIEDZENIA Druga kwestia jest też taka, że to, co jedna matka uważa u drugiej za poświęcenie, dla tamtej absolutnie poświęceniem nie jest. Prosty przykład – jedne kobiety wracają szybko do pracy, inne zostają

ZABRAKŁO MI SŁÓW Poprzedni tydzień nie był dla mnie zbyt łaskawy. Zamknęłam się na przekazywanie myśli, bo wokół rozszalała się zamieć tylu złych słów i emocji, że nie miałam siły w to brnąć. Przetrwałam ten czas w ciszy, powstrzymując się od rzucania mięsem, złością, oskarżeniami, zalewająca nienawiścią. Na tę tragedię, która się wydarzyła zabrakło mi słów, mimo, że na co dzień nie należę do osób małomównych i skrytych językowo. Zabrakło mi słów, bo co bym nie powiedziała wydawało się banałem, frazesem, wybuchem jadu, wypalającym od środka. A to nie o to chodzi, żeby nakręcać tę spiralę nienawiści, te zacietrzewione obozy, obrzucające się świeżym łajnem. Nie znajduję słów, żeby opisać jak strasznie mi wstyd, że należę do tej samej rasy ludzkiej, z której wyrastają internetowi komentatorzy zdarzeń, tak odważni w słowach, kiedy twarz schowana za ekranem, tak bardzo chyba przesiąknięci już fanatyzmem gnania na oślep w tej nienawiści, pozbawieni mózgu, refleksji, czegokolwiek,

Temat straty, żałoby, załamania, bólu, ogromnej tęsknoty jest bliski nam wszystkim. Każdy nosi blizny na duszy...jedna z najnowszych sztuk wystawiana w tym sezonie na deskach Sceny STU traktuje właśnie o tych emocjach, a bliżej o radzeniu bądź kompletnym nieradzeniu sobie z nimi. Znamienny tytuł "Trucizna" otwiera pola interpretacyjne dość szerokie, a o to co oznacza dosłownie trzeba by chyba zapytać reżysera sztuki - Marka Gierszała. Uprzedzam, że będzie trudno, smutno, momentami boleśnie, ale...warto. STRATA, RANY I BLIZNY Wydaje się, że największa tragedia dzieje się wtedy, kiedy odchodzi ktoś bliski – umiera, znika na zawsze z tego świata. Ale to nieprawda – nie tylko fakt śmierci jest tragiczny. Życie po tragedii, zmaganie się z nią, próba dalszego funkcjonowania czasem dla kogoś jest o wiele cięższa do udźwignięcia. Problem straty i życia ze stratą jest bliski niemal każdemu człowiekowi, więc to otwieranie ran przez bohaterów na scenie staje się automat

POSTANOWIENIA NOWOROCZNE TO ŚCIEMA Postanowienia noworoczne to wielka ściema, na dodatek wszyscy udają, że ściemą nie są i co roku skrzętnie tworzą obszerne listy. Też tak kiedyś robiłam 😊 Ale człowiek uczy się na błędach, więc od dawna już tego nie praktykuję, natomiast im jestem starsza, tym bardziej cenię czas, chwilę tu i teraz, brak wielkich i precyzyjnych planów na kolejny rok, dwa, trzy, a w zamian za to praktykuję maksymę „carpe diem” i jeśli wymyślę sobie jakieś mocne postanowienie to nie czekam do 1 stycznia tylko sprawdzam, czy ma szansę przetrwania pomysł po natychmiastowym procesie realizacji 😉 Niektóre pomysły żyją dłużej, niektóre krócej, a niektóre spalają się już przy starcie. Generalnie mam kupę zapału i miliony myśli w głowie, a czasu jakby proporcjonalnie mniej. We wszystkim ogranicza mnie czas. Jak każdego. Dlatego tak bardzo go cenię, szanuję i staram się nie marnować chwil chyba, że są one przeznaczone na zmarnowanie zwane snem 😉 BILANS ZYSKÓ