monicystyka by Monika Sobieraj

CIERPIENIA JUŻ NIE TAK MŁODEGO RECENZENTA Wiecie jak to jest jak wena nie przychodzi przez długie dni, jak każde wyduszone z siebie zdanie okupione jest intelektualnym „cierpieniem”? A potem szorujecie sobie podłogę, wokół konwaliowy zapach się unosi i nagle zaskakuje coś. Siadacie do laptopa, szybko, najszybciej jak się da, bo ten wstęp ucieknie zaraz i będzie po ptokach. To światełko w tunelu, że w końcu proces twórczy ruszył . No ale…na wstępie się kończy, bo potem przychodzi trud merytoryki dzieła, trudnego dzieła, jeszcze trudniejszego autora i ręce z klawiatury opadają i idą złapać za ten   mop, może choć umycie podłogi mi dziś wyjdzie. Ale wena weną, a cierpienie cierpieniem, tekst musi zostać napisany. Wiadomo, że łatwiej z tym polotem i strumieniem wylewających się na papier myśli. Ale czasem trzeba usiąść, zacisnąć zęby, palce na klawiaturze, szturchnąć mocno mózg i konsekwentnie pisać, zdanie po zdaniu. Pisarze również stosują tę metodę, konsekwentnie dzień

NIE SZKODA CI CZASU? Często słyszy się teksty typu: „ Nie szkoda Ci czasu na siedzenie i gapienie się w wodę?” „Nie żal Ci zmarnowanego na "nicnierobienie" czasu?”, „Powinieneś robić więcej, szybciej, wciąż do przodu, nie stać w miejscu”. Zastanawia mnie, czemu rzadko (choć teraz może i odrobinę częściej) padają teksty: „Nie szkoda Ci pędzić tak przez życie, gubiąc po drodze tak wiele?”, „Powinieneś zwolnić, zgłębić chwilę tu i teraz”. Takie przystanięcie na chwilę, zmierzenie się ze swoimi myślami, zamierzeniami, ograniczeniami i możliwościami, czasem daje więcej pożytku niż pędzenie na oślep po więcej. Nie chodzi przecież o to, by mieć jak najwięcej i biec przez życie, ale żeby je świadomie przeżywać, smakować i doświadczać. Prawdą jest stwierdzenie, że jeśli ktoś nie potrafi cieszyć się z małych rzeczy to nigdy nie będzie szczęśliwy, bo wciąż będzie mu czegoś brakowało. Nie twierdzę absolutnie, że rozwijanie się i sięganie po więcej jest złe, bardziej chodzi mi o ust

 No i kolejna odsłona wielkiego testowania marki Canpolbabies ! W czerwcu Blogosfera oferuje do przetestowania i wygrania zestaw z pluszową pozytywką.  Temat wielce nas poruszył i zainteresował, bo od wielu miesięcy stałym towarzyszem Olafa jeśli chodzi o zasypianie są pozytywki, misie z pozytywkami, generalnie - „melodie do przytulania”. Z chęcią zatem przetestowalibyśmy, co ma nam Canpol do zaoferowania, owieczka na zdjęciu wygląda bardzo zachęcająco, a futerko wydaje się miękkie i puchate w dotyku J No ale do rzeczy, zestaw, który można zdobyć zawiera: - owieczkę z pozytywką, - gryzak, - smoczek uspokajający, - pudełko na smoczek. Ponadto, uczestniczki Blogosfery mogą zorganizować konkurs na swoim blogu (w tym również ja ;)) i obdarować kogoś takim miłym zestawem. Mieliśmy przyjemność testowania już sterylizatora i butelek od Canpolu, ale to bardziej prezent dla Mamy niż dziecka, więc teraz może bardziej w dziecięcą stronę byśmy poszli i zapytali o opinię

W Wigilię Nocy Teatrów w Krakowie nie mogło tu zabraknąć teatralnej opowieści J Wielka uczta odbędzie się w nocy 16/17 czerwca obejmując zasięgiem teatry małe i duże, te znane i te „z podziemia” artystycznego, teatr wyjdzie też na ulice – co roku na Rynku Głównym możemy doświadczyć atmosfery teatrów ulicznych. SPEKTAKLE ULICZNE Kilka lat temu pierwszy raz oglądałam „Ślepców” w wykonaniu aktorów teatru KTO w Krakowie, niesamowite przeżycie i ze względu na fabułę, na sposób konstrukcji przedstawienia, na zapanowanie nad ruchem scenicznym, emocjami…uroku i aury niezwykłości dodaje fakt, że sztuka rozgrywała się przy zachodzie słońca, kiedy dzień przechodził w mrok, a potem ciemną noc. Te wszystkie bodźce z zewnątrz, atmosfera rozgrywanego spektaklu tuż obok, na wyciągnięcie ręki, przenoszą sztukę teatralną, a razem z nią widza, w inny wymiar. Dla mnie był to wieczór niezwykły, odciskający się dość głęboko i ze względu na emocje i spektakularność tego przedsięwzięcia. Jeś

Do tej pory, jeśli pisałam o teatrze, to głównie dla dorosłych. Jakiś czas temu zaczęłam się zastanawiać, czy nie dałoby się połączyć w którymś miejscu tych dwóch sfer, które stanowią dwa główne nurty w tematyce bloga – teatr i macierzyństwo. No i olśniło mnie jak wpadłam na plakat akcji „Zabierz dziecko do teatru”. Akcja rozwinęła się pod skrzydłami Teatru Bagatela, ale wiem, że inne teatry również zmierzają w kierunku otwarcia się na małego widza, na dialog na linii rodzice-dzieci-teatr. Ze spektakli dziecięcych i wszelkiego rodzaju dziecięcych atrakcji znany jest teatr Groteska, organizujący spektakle lalkowe, czy kostiumowe dla maluchów. Mnie bardziej interesował temat wspólnie spędzonego czasu w teatrze i znalezienia dla każdego coś interesującego. Mówisz, że nie możesz spędzić miłego wieczoru z mężem w teatrze, bo dzieci i nie ma jak? To ja Ci odpowiadam, że już możesz J ZABIERZ DZIECKO DO TEATRU W Bagateli podjęto temat wspólnej biesiady teatralnej i wymyślono świetne ro

Parę dni temu pisałam Wam o małych pacjentach szpitala dziecięcego w Prokocimiu, trudny to był temat i ciężki tekst do napisania. Pisałam, że nie umiem wyobrazić sobie tego, co czują rodzice dzieci utraconych, nieuleczalnie chorych, takich, które od pierwszych miesięcy życia zmagają się z cierpieniem i bólem...Wczoraj napisała do mnie koleżanka z prośbą o pomoc w promocji projektu niezwykłego, projektu mogącego sprawić, że malutka dziewczynka, córka przyjaciółki mojej koleżanki, wyzdrowieje. Patrzę na zdjęcie chorej dziewczynki i jest mi tak bardzo przykro...jest parę miesięcy młodsza od mojego syna, który aktualnie może biegać po trawie i zajadać poziomki z krzaka...bardzo bym chciała, żeby ona za jakiś czas również mogła beztrosko i bez cienia bólu deptać trawę. W takich momentach odczuwam potrzebę spłacenia Losowi "długu" wdzięczności za zdrowie mojego dziecka, poprzez pomoc tym, którzy tego potrzebują. A Tosia potrzebuje wsparcia, dlatego z tego miejsca bardzo Was

Taka sytuacja z ostatnich dni: Moje dziecko, które waży już swoje kilkanaście kilogramów i liczy swoje 19 miesięcy, potrafi świetnie samo chodzić, a w zasadzie już biegać, gdzie tylko oczy poniosą, jednak uparcie zachodzi drogę i włazi na ręce, choćby na 2 minuty. Biorę raz, drugi, trzeci…dwudziesty siódmy i w końcu mam dość, mój kręgosłup ma dość, moje nerwy mają dość i stwierdzam, że faktycznie, tak jak niektórzy „radzą”, trzeba oduczyć go tego. Nie biorę go po raz dwudziesty ósmy, podnoszę zniecierpliwiony głos i zostawiam zapłakanego na trawie, idę dalej mrucząc pod nosem niecenzuralne kwestie. Siadam parę metrów dalej na trawie, nerwy mną szarpią i…też mi się chce płakać razem z nim… NIE NOŚ, BO SIĘ PRZYZWYCZAI! Nie dlatego, że sobie nie umiem z nim poradzić, że mam dość, że jestem zmęczona tymi pielgrzymkami na rękach, ale dlatego że po czasie do mnie dotarło, że nie tędy droga, że popełniłam błąd. Matka też człowiek, ma swoje granice i puszczają jej od czasu do czas