monicystyka by Monika Sobieraj

MÓJ CHŁOPIEC Zawsze chciałam mieć chłopca.  Urodziłam sobie syna.  I z tego względu, że sama jestem dziewczynką, od pierwszych dni uczę się tego męskiego świata od podstaw. Wypłynęłam na nieznane dotąd wody. Zawsze o wiele lepiej dogadywałam się z mężczyznami niż z koleżankami, ale dogadywać się z teoretycznie obcymi mężczyznami, a wychowywać mężczyznę powstałego z własnej krwi to ogromna jednak różnica i wyzwanie. Kiedy zapytasz matkę o to kim chciałaby, żeby było jej dziecko, często odpowiada, że chciałaby, żeby było dobrym człowiekiem i to słowo CZŁOWIEK  powinno być kluczowe jeśli chodzi o kwestię wychowania dziecka, obojętnie której płci. Chcemy najbardziej, żeby nasze dziecko było dobrym człowiekiem, więc spróbujmy je wychowywać na dobrego człowieka, a nie na typową dziewczynkę, czy typowego chłopca, nie wpychajmy w te głupie schematy powielane od pokoleń, tego małego człowieka, który rodzi się wolny od tego. CHŁOPAKI NIE PŁACZĄ? Dla przykładu – powtarzamy od małego j

Nowy rok szkolny się zaczął, pierwsze lektury wjechały już pewnie na warsztat, a ja mam dla Was ciekawą alternatywę, uzupełnienie, czy raczej inne spojrzenie na lekturę - tę żywą, podaną na deskach teatralnych. Istnieją straszne interpretacje klasyki, które niestety się często zdarzają, ale akurat sztuka, o której chcę Wam dziś opowiedzieć jest świetną wykładnią tekstu literackiego. Ma oczywiście i swoje wady i niedociągnięcia, ale generalnie jest godna uwagi i warta polecenia, nie tylko licealistom przygotowującym się do matury, ale każdemu kto szuka odświeżenia tekstu Aleksandra Fredry. MIŁOŚĆ, FRASZKA, IGRASZKA... „Śluby panieńskie, czyli magnetyzm serca" Aleksandra Fredry funkcjonują na ogół jako po prostu „Śluby panieńskie" , taki też ma tytuł sztuka wyreżyserowana przez Krzysztofa Pluskotę i wystawiona na deskach Teatru STU . I po obejrzeniu spektaklu dostrzegam w tym głębszy sens, gdyż sztuka skupiona jest na ślubach, intrygach, podchodach – magnetyzmu próżno

Kicia Kocia to chyba najpopularniejsza kocia bohaterka wśród maluchów. Myślałam, że moje dziecko oszaleje na jej punkcie, bo wszak to kot, a jak tylko pojawiał się „miau” to był szał 😊 Ale jak przyniosłam dwie pierwsze książeczki na próbę, to jednak szału nie było i czekają wciąż na swój czas.  Natomiast niedawno syn dostał książeczkę z ponad 40 otwieranymi okienkami zatytułowana „Kicia Kocia i Nunuś. Bardzo fajna rodzina” i faktycznie oszalał na punkcie otwieranych z różnych stron okienek, nie wiem jak z sympatia do głównej bohaterki, ale ta pozycja wydawnicza przypadła bardzo do gustu i małych rączek.  I o to chodzi w sumie, oprócz ilustracji, historii i bardzo pięknego przesłania swoją drogą, książeczka ta wspiera rozwój motoryki małej u dziecka, sprawności manualnej, ćwiczy pamięć i spostrzegawczość. Autorka umieszcza na kartach książeczki bardzo sympatyczną opowieść o tym jak rodzeństwo Kicia Kocia i Nunuś wybierają się do Państwa Kwiatek i po drodze obserwują różne

MATKI ŻYWE I MARTWE Dostałam przepiękny i wzruszający tekst od kobiety, którą znam i bardzo cenię za dobre serce i życzliwość w stosunku do ludzi, jednak nie będziemy operować tu imionami, bo to nie jest tutaj najważniejsze. Tekst, który jest głęboki, mocny i odważny. Poprosiła mnie o poruszenie tego trudnego tematu, który owszem przewija się w artykułach, wywiadach, rozmowach, jednak wciąż za mało się o nim mówi, za mało w kontekście zrozumienia i pomocy. Tekst ten jest dla mnie kwintesencją  tematu, wspaniałą inspiracją do przystanięcia i zastanowienia się: Matki dzielą się na żywe i martwe. Te pierwsze razem ze swoim dzieckiem rodzą się, rosną, uczą się, cierpią, dorastają. Dojrzewają. Te drugie zastygają w jednym odczuciu i kamienieją. Aż zapomną, zaakceptują brak. O matkach żywych ciągle słyszymy w telewizorze, widzimy je na ulicach, uśmiechamy się do kobiet, które z niecierpliwością uspokajają wrzeszczące dziecko w tramwaju. Martwe, ze szklanym wzrokiem od