Przejdź do głównej zawartości

Posty

Wyświetlanie postów z grudzień, 2017

Roku 2017 - byłeś dla mnie taki dobry!

R oku 2017, byłeś dla mnie tak samo dobry jak 2016. 2018 nie bądź tylko gorszy od swoich dwóch poprzedników i będzie fantastycznie. Co prawda, ostatnie dwa lata to „wielka rewolucja”, ale przynosząca same dobre rzeczy. Zupełnie nowe życie, role, wyzwania. Wydaje się, że z roku na rok coraz mniej czasu, a coraz więcej rzeczy do zrobienia, planów do zrealizowania, zakątków do odkrycia. Nie lubię podsumowań i postanowień noworocznych. W Nowym Roku po prostu chciałabym znaleźć czas na wszystko, co ważne i dla tych, którzy są dla mnie najważniejsi. Życzyłabym sobie też nie stracić poczucia humoru i dystansu, który w wielu sytuacjach ratował mnie z opresji. Życzyłabym sobie również dobrej energii i ludzi. I tak sobie myślę, że Wam życzyłabym dokładnie tego samego na Nowy Rok!

Dlaczego nie piję zimnej kawy, czyli o trudach macierzyństwa.

Nie pijam zimnej kawy, bo jej zwyczajnie nie lubię. Do napisania tego postu zainspirowały mnie…inne posty o trudach macierzyństwa, których symbolem stała się zimna kawa. Opowieść swą prowadzę z perspektywy czasu (trochę ponad rok), więc powiedzmy, że emocje już opadły i nabrała ona wiarygodnego obiektywizmu. Gdybym pisała to ponad dwanaście miesięcy temu, pewnie zasnęłabym w połowie drugiego zdania, nad niedopitą kawą, z obrzyganą pieluchą tetrową zwisającą z kolan i zamarłą na ustach modlitwą przynajmniej dwugodzinną drzemkę daj mu/mnie Panie. Drzemki to taki cudowny czas, w którym dzieje się tysiąc magicznych spraw ziemskich, niemożliwych do wykonania inną dzienną bądź nocną porą. Wtedy bierzesz najszybszy prysznic w swoim życiu, suszysz włosy i nasłuchujesz, czy przez szumy suszarki nie przebija się jęk/płacz/skowyt (niepotrzebne skreślić). Opanowujesz do perfekcji wykonywanie wszelkich czynności w absolutnej ciszy, żeby tylko nie zbudzić śpiącej Bestii, bo wtedy wiadomo – je

Czy bez umytych okien święta się nie odbędą? Czyli czego życzę Wam na ten świąteczny czas.

CZY COŚ SIĘ STANIE, CZY ŚWIAT SIĘ ZAWALI? Ostatnio było o prezentach, to może pociągnijmy magię Świąt teraz bardziej w stronę duchową niż materialną. Stając w obliczu tych Świąt i zdarzeń przedświątecznych chciałabym się podzielić refleksją. Nie lubię ckliwości, ale nie obiecuję, że się przed tym uchronię, więc uczciwie ostrzegam, żeby potem nie było. Cały rok gdzieś wszyscy gonią, spieszą się, pędzą, przed Bożym Narodzeniem pęd   zamienia się w obłęd i czyste szaleństwo. Masa pytań kotłuje się w głowie, czy zdążę posprzątać, zrobić zakupy, kupić prezenty, przygotować potrawy, udekorować dom, a co jeśli nie? Czy coś się stanie jeśli do kolacji wigilijnej zasiądziemy godzinę później, bo karp potrzebował dojrzeć na patelni? Albo czy świat się zawali jeśli nie wszystkie potrawy wyjdą spod ręki pani domu, a zostaną przyniesione z cukierni, czy sklepowej zamrażarki? To też nie tak, że nie rozumiem tradycji, owszem rozumiem, doceniam i sama chciałabym stworzyć dom pachnący pierniki

(Pytanie retoryczne) Czy książka jest dobrym prezentem świątecznym?

Co to pytanie retoryczne, nikomu tłumaczyć nie muszę, choć mogłoby stanowić to zajawkę do wywodów filologicznych, jednak oczywistej oczywistości się nie tłumaczy, a tak już w ogóle to post miał być na temat prezentów świątecznych, choć tak naprawdę, to tylko pretekst do dłuższej opowieści o książkach. WĄCHAM, DOTYKAM, SMAKUJĘ   Jedni wybierając sobie lekturę kierują się fabułą, inni gatunkiem, jeszcze inni osobą autora, część czytelników lubiących być na bieżąco – listami bestsellerów ostatnich miesięcy. Ja natomiast kieruję się węchem, wzrokiem i dotykiem, smak niestety odpada, bo już 30 lat mam i choć mój syn uparcie głównie kieruje się jeszcze smakiem, jeśli o wybór pozycji czytelniczej chodzi, to mnie, matce, kobiecie po 30-stce i filologowi przede wszystkim, nie przystoi. Nie wypada mi mówić też, że w większości przypadków, stojąc w księgarni, przy uginających się półkach, nie szukam konkretnej wartościowej pozycji książkowej, czy księgozbioru danego autora, ale rozglądam s

NA POCZĄTKU BYŁO WIADRO Z PIASKIEM

Na początku było wiadro z piaskiem. Dokładnie pamiętam, że tu zaczęła się moja droga, która doprowadziła mnie do punktu, w którym teraz jestem  w swojej dziennikarsko-teatralnej przygodzie. Miałam zacząć od opowiadania o tym jak wygląda praca recenzenta, jak funkcjonuje od tej strony teatralny świat, ale pomyślałam, że zacznę od genezy, jak to się w szkole robiło  w przypadku omawiania wojen i powstań, wszak geneza stanowi katalizator działań zbrojnych, a ja niejako „zbroję się”, żeby wejść  w ogień opowieści. Bo to wcale nie tak, że teatr od zawsze, czy też odkąd pamiętam, mnie fascynował. Gdyby tak było pewnie skończyłabym teatrologię albo podchodziła po raz setny do egzaminu do szkoły aktorskiej. Do pociągu tej relacji wsiadłam właśnie po tym jak wiadro piachu już się rozsypało…na scenę Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Nie mam pamięci do dat, więc niestety nie przytoczę, ale jak przez mgłę widzę tu mój okres gimnazjalny. Nienajlepszy, przyznaję, ale bywają w życiu o

Witaj!

Podobno najtrudniejszy pierwszy krok, ale nadszedł czas, żeby go w końcu pewnie postawić i zacząć nową przygodę. Pomysł dojrzewał od dawna, termin narodzin miał zbiec się w czasie z narodzinami syna, gdyż bardzo nie chciałam popaść w monotematyczność swojej egzystencji i bałam się, że na macierzyńskim umrę z nudów (o naiwności!) więc żeby zapobiec osieroceniu dziecka, postanowiłam pisać, dużo pisać, żeby nie wyjść z wprawy. No i rzeczywistość zweryfikowała plany, opętała mnie taką miłością do naszej trzyosobowej rodziny, że wszystko zostało zepchnięte gdzieś na daleki plan albo nawet tam gdzie gołębie zawracają - jak to znajomi mawiają  i projekt musiał sobie jeszcze poleżakować i dojrzeć. Myśli w głowie rosły, rosły, pęczniały i pęczniały, i w końcu musiałam je wydać na świat. Czasu wcale nie mam więcej, a wręcz przeciwnie, ale zawsze odnajdywałam się w chaosie i natłoku (poczciwa filologia mnie tego nauczyła, chwała jej za to!) i jak nóż na gardle już zawisł, wtedy bam! znaj