Przejdź do głównej zawartości

CHODŹ ZE MNĄ DO TEATRU - "ŚLUBY PANIEŃSKIE" KRZYSZTOF PLUSKOTA


teatr, Śluby Panieńskie, Krzysztof Pluskota, recenzja, scena STU, teatr STU, Aleksander Fredro, intryga

Nowy rok szkolny się zaczął, pierwsze lektury wjechały już pewnie na warsztat, a ja mam dla Was ciekawą alternatywę, uzupełnienie, czy raczej inne spojrzenie na lekturę - tę żywą, podaną na deskach teatralnych. Istnieją straszne interpretacje klasyki, które niestety się często zdarzają, ale akurat sztuka, o której chcę Wam dziś opowiedzieć jest świetną wykładnią tekstu literackiego. Ma oczywiście i swoje wady i niedociągnięcia, ale generalnie jest godna uwagi i warta polecenia, nie tylko licealistom przygotowującym się do matury, ale każdemu kto szuka odświeżenia tekstu Aleksandra Fredry.

MIŁOŚĆ, FRASZKA, IGRASZKA...

„Śluby panieńskie, czyli magnetyzm serca" Aleksandra Fredry funkcjonują na ogół jako po prostu „Śluby panieńskie", taki też ma tytuł sztuka wyreżyserowana przez Krzysztofa Pluskotę i wystawiona na deskach Teatru STU. I po obejrzeniu spektaklu dostrzegam w tym głębszy sens, gdyż sztuka skupiona jest na ślubach, intrygach, podchodach – magnetyzmu próżno szukać. Zatem tytuł adekwatny.


Komedie Fredry skupione na psyche, ludzkich przywarach, charakterach
w lekkiej i humorystycznej formie, obnażają wiele odcieni ludzkiej natury.
W przypadku tego tekstu obserwować można gry miłosne, a także wszelkie barwy i odcienie tego uczucia. W zasadzie wokół miłosnych uniesień kręci się akcja. Miłość miesza się z nienawiścią – między nimi jest cienka granica. Czy nienawiść zaś jest prawdziwa, czy tylko udawana, to możemy się domyślać.

ŚLUBY CZY MAGNETYZM?


 Te dwie ogromnie silne emocje i to ścierające się ze sobą, powinny tworzyć wybuchowy koktajl, a u Pluskoty... nie tworzą. Jeśli chodzi o warstwę emocjonalną, to odnoszę wrażenie, że miłość jest „na niby", wszystko jest zabawą i igraszką, a kochankowie, którzy przecież u Fredry mimo ślubów
i wszelakich przeciwności chcą być razem, tutaj tak jakby musieli dopełnić fredrowskiej konwencji
– Gucio ani grama pociągu do Anieli nie wyczuwa, za to chętnie kontynuowałby hulanki i swawole. Klara z zupełną obojętnością, a nawet pretensją zgadza się na związek z Albinem „skoro tak być musi", jakby nagle utraciła swoją charyzmę, energię i upór, jakby złamała kompletnie postać, którą nakreśliła w ciągu całego spektaklu.


Podkreślić trzeba ten fakt, że magnetyzmu tu zupełnie brak.


SZCZYPTA PIEPRZU 

Nie można odmówić za to aktorom warsztatu, szczególnie tym starszego pokolenia – fantastyczna Maria Seweryn i energetyczny Andrzej Deskur. Wyczarowali oni niecodzienne kreacje Radosta i Dobrójskiej. Co prawda, reżyser troszkę manipulował przy bohaterach i nakręcił ich na tory trochę inne niż fredrowskie, bo wujaszek Radost to taki sam hulaka i wielbiciel kobiet jak Gucio, ale obrane tory okazały się strzałem w dziesiątkę i wniosły sporo świeżości do leciwej sztuki. Projekcja na początku spektaklu, ukazująca igraszki na łonie natury Radosta i Dobrójskiej, żywo przypomina scenę z mrówkami z „Pana Tadeusza", tyle, że u Fredry, czy raczej u Pluskoty, mamy o wiele pikantniejsze wydanie. Erotyzm, soczystość, chemia, w końcu tytułowy magnetyzm tutaj aż buzuje. O wiele lepiej patrzy się nawet na te „szczeniackie" zabawy i gonitwy wujaszka z ciotką, bo w nich jest i życie,
i energia, niż na trochę niestety mdłe porywy młodych serc.



SZTUKA DOBRZE SKROJONA


Jednak paradoksalnie mimo że od początku zaczęłam narzekać i wywlekać mankamenty, to sztuka panu Krzysztofowi Pluskocie się udała. Jest dobrym spektaklem głównie dlatego, że zaskakuje. Ale wprowadzając odautorskie innowacje, nie gubi fredrowskiego ducha. Zaskakuje odmienioną postacią Radosta, jawnym erotyzmem Radosta i Dobrójskiej, flamingami na ścianie salonu, mało energetyczną Klarą, wyrazistym i mocnym Albinem, bezbarwnym Gustawem, nie aż tak uległą Anielą. Przy Albinie warto zatrzymać się na dłużej – postać iście werterowska, szlochający maruda,
w całości oddany swej okrutnej ukochanej. Taki powinien być. Tutaj jednak dostajemy postać owszem przerysowaną i odrobinę groteskową, ale zaskakująco silną, upartą, broniącą swojej męskiej godności, a wizualnie przypomina mi trochę hrabiego Draculę, szczególnie kiedy zasiada za fortepianem z rozwianym włosem i bladością na twarzy, wygrywając pieśni dla Klary. Notabene, sporo korespondencji z innymi bohaterami literackimi
i dziełami odnaleźć można w tym spektaklu.


PRODUKT WOLNY OD "CHEMII"


Zaskakuje też brak „chemii" pomiędzy głównymi bohaterami, gdzie przecież powinno iskrzyć. Rozterki, rozdarcie, tęsknota, pożądanie, dezorientacja... tutaj śluby zawarte, że nigdy żoną być nie można, a serce wyrywa się do kochania. Jak żyć? Co robić? Brakuje tego. Owszem dostajemy scenę, w której Aniela siedzi załamana przy stole, nie wiedząc co robić, zazdrości tej drugiej Anieli miłości jaką ją darzy ten, który jeszcze chwilę temu wzdychał do niej. To są takie skrawki fabuły, w których wierzymy aktorom, ich emocjom. Tylko troszkę ich za mało, ciężko pozszywać z tych skrawków szatę, właściwie jest to niewykonalne.


Zaskoczeniem, a w zasadzie zagadką pozostają też ciekawie skonstruowane drzwi, będące centralnym elementem scenografii. Drzwi w drzwiach niczym rosyjska matrioszka. Zapewne miały one wydźwięk symboliczny – może brak zdecydowania, rozdarcie wewnętrzne, którędy pójść, którymi drzwiami się udać, żeby trafić do serca ukochanej, które drzwi otwierają drogę do wybranej kobiety?

O CO CHODZI Z TYMI FLAMINGAMI?


Natomiast co do flamingów na ścianie nie mam pomysłu, co autor scenografii miał na myśli. Piszę o nich, bo to element, który rzuca się w oczy
i zostaje w pamięci jako wizualizacja przywoływana w pamięci na dźwięk słów – śluby panieńskie scena STU. Mam bardzo odległą i pokrętną ścieżkę skojarzeniową co do tego pomysłu i raczej nie jest to ta właściwa – Fredro to epoka romantyzmu, romantyzm kojarzy się z romantyczną miłością, miłość ze słodyczą, epitet słodki z kolorem różowym, flamingi są w kolorze różowym.

FREDRO BYŁBY ZADOWOLONY

Na szczęście sztuka nie zabarwiła się na różowo i słodko, i fajnie, że w tę pikantniejszą stronę poszedł reżyser, fajnie, że zaskoczył, bez tego elementu inności, zaskoczenia i gry aktorskiej na poziomie, deski Sceny STU nie udźwignęłyby tej klasyki, która niezwykle łatwo popsuć tendencyjnością.

___________
Jeśli spodobał Ci się tekst, uważasz, że komuś może się również spodobać, czy przydać - nie wahaj się, udostępnij i poślij dalej :) Masz pytania, bądź chcesz skomentować - pisz. Wpadaj jak najczęściej, a jeśli chcesz być na bieżąco, polub mój fanpage na fb i profil na instagramie :) 

Komentarze

Prześlij komentarz

NAJCHĘTNIEJ CZYTANE

ZASKRONIEC I PUDEL NA RATUNEK ZWIERZĘTOM

Całkiem niedawno recenzowałam tutaj bajkę, która wygrała konkurs Piórko 2019 , a tu mam już kolejną cudną bajkę do „opowiedzenia”. Autorka „O królewiczu,   który się odważył” Kasia Wierzbicka napisała specjalną bajkę charytatywną, dla bezdomnych zwierzaków, o zaskrońcu i pudelku, którą mam zaszczyt recenzować dla Was. Tytuł zaintrygował mnie dość mocno, bo…mam fobię na wszelkie stworzenia pełzające J Węże bez względu czy jadowite czy nie, małe czy duże wzbudzają u mnie gęsią skórkę, atak paniki z wrzaskiem burzącym ściany wokół i paraliż. Taką mam przypadłość dziwną J Gdyby miały choć dwie nóżki to już mielibyśmy jakiekolwiek pole do dyskusji, a tak to lepiej, żebyśmy nie przecinali sobie wspólnych ścieżek J A bajka owa niby dla dzieci i specjalnie osadzająca niezbyt dobrze kojarzącego się zaskrońca w roli tytułowego bohatera, ale mnie starą babę na chwilę wyleczyła z fobii i zapałałam taką sympatią do zaskrońca, że nawet bym sama pogłaskała go po ogonie. Niestety szko...

WIELKA PREMIERA! "SENSORYCZNE UBRUDZANKI. PROPOZYCJOWNIK DLA MAŁYCH ODKRYWCÓW"

  „Sensoryczne ubrudzanki. Propozycjownik dla małych odkrywców” to wyjątkowa książka, która doskonale odpowiada na potrzeby zarówno rodziców, jak i dzieci. To fantastyczne źródło inspiracji dla każdego, kto pragnie wprowadzić do życia maluchów zabawę, będącą jednocześnie narzędziem wspomagającym ich harmonijny rozwój. Wyobraź sobie magiczne „pudełko z pomysłami”, które otwiera przed tobą świat pełen kreatywności i sensorycznych doświadczeń. Dzięki tej książce, odkryjesz pomysły na zabawy, które rozwijają zmysły, pobudzają wyobraźnię i zachęcają do aktywności. Każda strona to krok w stronę lepszego poznawania siebie i świata, a jednocześnie sposób na wzmocnienie więzi między Tobą, a Twoim dzieckiem. Nie przegap okazji, aby wzbogacić codzienność swojego dziecka o niezapomniane chwile pełne śmiechu, nauki i odkrywania. „Sensoryczne ubrudzanki” to nie tylko książka – to klucz do świata pełnego przygód, które czekają na małych odkrywców. Spraw, aby każda chwila spędzona z tą książką był...

WIECZORNY DYLEMAT MATKI - SEN CZY CZAS DLA SIEBIE?

  DYLE(MATKI) Wiecie jakie pierwsze pytanie pojawiło się w mojej głowie równolegle z ogromnym pragnieniem drugiego dziecka? Jak to jest z dwójką, jak kochać tak samo dwoje dzieci, skoro do tej pory to ten jedynak był całym światem… i przekopałam w chwilach kryzysu i bezsennych nocy chyba cały internet, żeby znaleźć odpowiedzi na te pytania albo choćby gram pokrzepienia, kiedy myślałam, że nie udźwignę jednak tematu (oczywiście będąc już w ciąży 😉 ) Tak zwane rozterki „po ptakach”, które nic już do sprawy i tak nie wniosą, bo „rzecz się dzieje” 😊 A teraz, kiedy minie za chwilę 3 miesiące, odkąd w moim domu są już dwie istoty z kategorii „dzieci” uśmiecham się do siebie, wspominając tamte rozterki, DYLEMATY , strach…ale ja dziś nie o tym, choć w zasadzie ten temat nasuwa się jako pierwszy. Ja dziś o DYLEMACIE, ale innej kategorii. Niby już raz to przerabiałam, ale ta kwestia jest tak trudna i dla mnie kompletnie nie do rozwikłania, że i przy czwartym i siódmym dziecku przypuszcz...