NAJLEPSZY PREZENT JAKI MOŻESZ PODAROWAĆ SWOJEMU DZIECKU

PORADNIK PREZENTOWY CZAS START!

1 czerwca zbliża się wielkimi krokami, a Ty pewnie zastanawiasz się nad prezentem dla swojego dziecka? Jeśli odpowiedź na pytanie jest twierdząca to czytaj dalej, jeśli z niewielką irytacja kręcisz głową to…czytaj dalej. Mam dla Was dziś wyjątkowy poradnik prezentowy, lepszych prezentów nie znajdziecie nigdzie. Lepszych po prostu nie ma, że tak zuchwale pozwolę sobie to zakomunikować. Ostrzegam, że prezenty owe są niezwykle wartościowe, ale niezbędne. To te, które krzyczą z półki „Weź mnie”, bez których Twoje dziecko nie będzie mogło żyć i się rozwijać.

NIE ROZUMIEM...

Kiedy zaczęłam rozglądać się po świecie w poszukiwaniu prezentu dla dziecka, które nie przekroczyło 3 lat, doznałam wstrząsu, czytając komentarze na grupach i forach matek, czy czasem raczej madek. 

Nie rozumiem.

I nawet nie chcę żeby ktoś mi to łaskawie  tłumaczył. Ale nie rozumiem, czemu rodzice chcą tak bardzo przyspieszać rozwój swoich dzieci? Czemu nie pozwolą im być dziećmi tu i teraz? Dlaczego już od kołyski zaczyna się ten pieprzony wyścig szczurów?

Najpierw delikwent jest obstawiany poduszkami, żeby jak najszybciej siadł, potem prowadzany za ręce, żeby jak najszybciej chodził, potem stymulowany setkami wizyt u logopedy, żeby jak najszybciej zaczął mówić trzynastozgłoskowcem, a jedyne co na tym etapie by mu się naprawdę przydało to konsultacja u ortopedy, czy aby nasz pośpiech w zmuszaniu dziecka do kolejnych etapów, nie uszkodził kręgosłupa, czy stawów.

CZASU I MIŁOŚCI

Potem przychodzi żłobek i od tego momentu zaczyna się istne szaleństwo – taniec, angielski, włoski, portugalski, nauka czytania, matematyki, fizyki
i chemii, basen, piłka nożna, zajęcia z jogi, technik relaksacyjnych i kurs szybkiego gotowania, ogarniania swoich emocji, etykiety salonowej…serio? 

Może i wystawiam się na pożarcie przez niektóre matki, ale na litość boską, maluch, który zaczyna chodzić, mówić, komunikować się ze światem, mając lat 1 albo 2, z naukowego punktu widzenia może i jego mózg jest w stanie nauczyć się wielu umiejętności, opanowywanych dopiero w wieku szkolnym, ale po co?  Po jaką cholerę wtłaczać go w ramy nieprzystające do niego za bardzo, o które się potyka pędząc do zabawy? Bo taki dzieciaczek nie potrzebuje nawet zabawek z górnej półki, ekologicznych, z trzema atestami, hiperedukacyjnych, ale naszego – tu słowo klucz – CZASU – i kolejne słowo klucz – MIŁOŚCI.

ZA CZYM TA ŚLEPA POGOŃ?

Obiło mi sie o uszy, że przeprowadzono badania mówiące o tym, że dzieci zrównują się poziomem w wieku 9 lat i ich organizm niejako kasuje to, co przyswoili wcześniej. Nie wiem ile w tym prawdy, ale jeśli jednak jakaś cząstka jest, to co wtedy? Czy to takie ważne, żeby trzylatek potrafił czytać, skoro idąc do szkoły będzie się tego uczył od początku? Owszem, może być mu łatwiej, ale bez względu na to, kiedy posiądzie tę umiejętność, posiądzie ją napewno. Myślę, że nie bez przyczyny opracowano taki system nauczania, że dzieci idą dopiero w wieku 6-7 lat do szkoły i podejmują edukację. Co by nie mówić, żłobki są instytucjami ratującymi rodziców w potrzasku, nie jest to obowiązkowa placówka zalecana dzieciom i nie dorabiajmy do tego dodatkowej ideologii. Jest ona potrzebna kiedy oboje rodziców pracuje i nie ma innego wyjścia. Koniec kropka.

Maluch w wieku do lat 3, mówiąc o rozwoju społecznym, nie potrzebuje nikogo poza najbliższymi, nie potrzebuje edukacji, bo i takiej nie otrzymuje tam, jedyne czego potrzebuje to czas, uwaga, opieka i miłość. I choć nie wiem jak ciocie w żłobku nie byłyby miłe i fajne to nie jest to ani mama ani tata. A często, nawet za często, widzę jak rodzice zachłyśnięci tą instytucją, nakładają na nią i panie opiekunki przede wszystkim odpowiedzialność za nabycie wybitnych umiejętności przez ich dzieci i ponadprzeciętny rozwój. Skupiają się na rozwoju "naukowym", na jakichś chorych zawodach kto prędzej, kto więcej, kto lepiej, a zapominają, że najważniejsza na tym etapie jest troska o rozwój emocjonalny.

Przedszkola mają trochę większy sens jeśli o różnorodność zajęć i proces socjalizacji chodzi, ale wciąż nie jest to placówka obowiązkowa, wiecie czemu? Patrzcie powyżej.

I nie mówcie mi, że najważniejsze, że dziecko jest wśród rówieśników, ma kontakt z dziećmi, rozwija się, bla bla bla…posiadam niestety wiedzę udokumentowaną papierkiem pozwalającym mi tytułować się pedagogiem i intuicję i zaufaj mi, że to nie o to na tym etapie rozwoju chodzi, a na pewno nie jest to priorytet i coś, co jest kompletnie niezbędne.

Wsadziłam trochę kij w mrowisko, więc jak już rozgrzebałam to w ramach rekompensaty, odpowiem na pytanie: dlaczego tak uważam i o co z tym kontaktem z dziećmi chodzi.

NIE ZABIERAJCIE DZIECIOM DZIECIŃSTWA

Kontakt z dziećmi jest spoko jeśli jest dobrowolny i w momencie kiedy ma się na niego ochotę i w każdej chwili można z niego zrezygnować.
W placówce dziecko oprócz tego, że ma kontakt, to ma go przez wiele godzin, w których może sobie go nie życzyć, być zmęczone, czy śpiące, przebodźcowane. I tak, ma do tego pełne prawo, jest malutkim człowiekiem. A teksty, że takie jest życie i niech się uczy od najmłodszych lat życia, kompletnie mnie nie przekonują. Po to jest dzieciństwo i jego prawa, żeby przez chwilę być dzieckiem. Bez tych nauk i wstępów tresujących malucha do przyszłego trudnego życia człowieka dorosłego. Na to przyjdzie czas, na bycie dorosłym człowiekiem, ze wszystkimi tego przywilejami
i przykrościami będzie miał ogrom czasu.

Często słyszy się hasła – nie zabierajcie dzieciom dzieciństwa – brzęczą one w głowie jak neonowe slogany. Warto zagłębić się w treść tych słów, bo coraz częściej obserwuje się pęd, pośpiech, wtłaczanie dziecka w milion zajęć, zapychanie dnia aktywnościami tak gęsto, że maluch przełącza się na tryb robot, a wypalenie przychodzi już w wieku szkolnym. Dzieci same skarżą się, że nie mają czasu na zabawę, na po prostu bycie z rodzicami, na nicnierobienie, na nudę…nuda wbrew pozorom jest również bardzo dzieciom potrzebna. 

BYLE SZYBCIEJ, BYLE WIĘCEJ!

Dążę z tego miejsca natomiast do tego, że niektórzy rodzice czekają tylko, aż zegar wybije roczek i dawaj go jak najszybciej do placówki, niech nauczą go gadać w pięciu językach, tańczyć balet mongolski, niech w przyszłym roku na urodzinach wygłosi mowę filozoficzną i pokroi tort opierając się na rachunku prawdopodobieństwa obdzielając gości. Niechaj bawi się tylko tymi zabawkami, które go uczą, edukują, niechaj szybko nauczy się zajmować sobą, niechaj dorośnie jak najszybciej i z każdym dniem zwiększa komfort życia rodziców. Byle szybciej, byle więcej…

MAŁE SZCZĘŚCIA

„A życie przecież po to jest, żeby pożyć…” zapatrzeć się na biedronkę, zafascynować chmurami i deszczem, który spada na nos, przycupnąć nad rzeką i puszczać kaczki na wodzie, czy po prostu rzucać kamyki w toń wody. Śmiać się i ganiać aż już sił braknie, bacznie obserwować każdy krok, gest, słowo i upajać się tym, zachwycać. Zabawki same w sobie nie mają aż takiego sensu, nawet te bajeranckie, jeśli nie ma towarzystwa do zabawy. Nasze dziecko może chodzić koło pudeł z zabawkami cały dzień, a zająć się czymkolwiek ze znaleziska w momencie, kiedy któreś z nas usiądzie na podłodze i zacznie „bawić się” zawartością pudełek. Gwarantowana wspólna zabawa, no bo jaką frajdę ma puszczanie autka samemu albo do ściany? Zabawnie jest kiedy we trójkę siedzimy na podłodze i puszczamy samochodzik, który skręca, wykoleja się, nie dojeżdża do odbiorcy. Jest śmiesznie, jest rodzinnie, jest radośnie. I dla takich momentów chce mi się wstawać z łóżka bladym świtem każdego dnia :) 

BEZCENNY PREZENT  

Ten czas, który tak gna przed siebie jest kluczowy. Ten czas kiedy wracamy do domu i dziecko zaczepia nas na wszelkie sposoby do zabawy, to jest nasz czas, którego nikt nam nie zwróci. Nie zabawki, nie zajęcia, nie placówki, towarzystwo, miłe panie, ale Ty Rodzicu i Twój czas, 100% uwagi i obecność są tym, co najcenniejsze. To bezcenne prezenty z okazji Dnia Dziecka, ale
i z okazji każdego dnia w roku.

______________

Jeśli spodobał Ci się tekst, uważasz, że komuś może się również spodobać, czy przydać - nie wahaj się, udostępnij i poślij dalej :) Masz pytania, bądź chcesz skomentować - pisz. Wpadaj jak najczęściej, a jeśli chcesz być na bieżąco, polub mój fanpage na fb i profil na instagramie :)