Przejdź do głównej zawartości

PRZYPOWIEŚĆ O KARMIENIU NATURALNYM, CZYLI O TYM JAK MNIE OSZUKANO


Tak, to będzie post o karmieniu! Ale nie – nie o tym, które lepsze i co polecam,
a co jest zalecane odgórnie. Raczej chciałabym opowiedzieć swoją historię
i o tym jak zostałam oszukana! 

MADKI I MATKI


Zanim urodziłam Olafa, niewiele czytałam na temat karmienia, nie wchodziłam na fora, nie właziłam w to bagno "madkowe" o tym, co lepsze (porodowe fora mi wystarczyły, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że baby to jednak parszywy gatunek, jeśli chodzi o wspieranie się w najtrudniejszych momentach), a jak nie karmisz to zła jesteś, i lepiej żebyś już głodziła niż podawała sztuczne mleko, bla bla bla. Poza tym jakoś naturalnie założyłam, że skoro od połowy ciąży mleko kapie, to raczej wykarmię jednego malutkiego chłopca i jeśli będzie mi dane, to bardzo zależało mi, żeby przekazać mu to wszystko, co jest w mleku matki najcenniejsze. Bo o ile nie da się stwierdzić, czy udowodnić, który poród jest lepszy, tak w kwestii karmienia faktem niezbitym jest, że mleko matki rządzi. Ale nic na siłę. Bo mam koleżanki, które dopiero gdy przestały walczyć o krople mleka, zaczęły cieszyć się macierzyństwem i one i dzieci w końcu były spokojne, najedzone i zadowolone, bo to nie o to chodzi, żeby na siłę, a z głową.

CIEMNIEJSZA STRONA MOCY


No ale dobra, bo ja tu o oszustwie zaczęłam. Wszędzie widać zadowoloną mamę, jakby właśnie trzy orgazmy pod rząd przeżywała i słodko wtulone w nią dziecko, które z ochotą popija mleko przy śpiewie ptaków i uśmiecha się przy tym rozkosznie. Hmmm…no fajnie, ale dlaczego nikt nie mówi, o tym, że to nie
u wszystkich tak wygląda i że u innych to krew, pot i łzy. Trochę za późno trafiłam na artykuły matek-blogerek, które opisywały właśnie ten drugi obraz, bardziej mroczny.  A zrobiło by to wiele dobra, bo po pierwsze kobiety, które nie sikają tęczą na myśl, o kolejnym karmieniu, które płaczą, bo psychicznie nie dają rady, które bardzo chcą, a nie mogą, które czują się złymi matkami, bo karmienie przyprawia ich bardziej o mdłości, niż o cukierkowy zawrót głowy, zrozumiałyby, że to normalne i wszystko  z nimi ok. Że wiele rzeczy trzeba przecierpieć, że to minie i będzie dobrze, że nie zawsze odczuwasz dziką ekscytację, kiedy uruchamiasz swoją mleczarnię.

KREW, POT I...RZYGI


Jak już wspomniałam wyżej, bardzo chciałam karmić, założyłam sobie limit pół roku. Prawie mi się udało, ale droga mleczna usłana była krwią, potem, łzami
i…rzygami. I  jedyne za czym tęsknię w temacie karmienia to bliskość z dzieckiem
i spokój spływający na niego kiedy zatapia się w mleczna podróż. No i jeszcze mleczne piersi, tak jędrne i gigantyczne o jakich nawet nie marzyłam ;) Reszta to powtarzam – krew, pot, łzy i rzygi. Zanim nauczył się chwytać narzędzie karmiące była krew, były łzy, był ból okropny, a największy kiedy przychodziła pora karmienia, kolejna tej nocy (kto by liczył ile już dni nie śpisz) i ten moment kiedy mała bestia zasysa się, żeby dogryźć się do mleka i ten ból przeszywający na wskroś, ciemność przed oczami i ulga kiedy mija, wraz z kolejnym silnym skurczem. No bajka! A potem mija 40 minut, czasem 50 i nadchodzi moment odbicia i niekończących się rzygów. Fontanna na podłogę, łóżeczko, komodę, pościel, koszulkę i tak zalaną już mlekiem. Przerobiliśmy wszelkie odsłony rzygania, tfu…ulewania. Dzień w dzień, karmienie w karmienie, niezmiennie.

MLECZNI WOJOWNICY


Oszukali mnie mówiąc, że po pół roku minie…nie minęło. Oszukali mnie ułudą bajecznego obrazka. Moje karmienie to była walka, najpierw o momenty bez bólu, potem o przybieranie na wadze Rzygusia, potem o czystsze podłogi, a na końcu o zainteresowanie syna swoim biustem. On odpuszczał, nie chciał jeść, mleko się kończyło i z nieukrywaną radością pewnego dnia odrzucona przez syna po raz kolejny, zakończyłam karmienie. Brakowało mi. Ale miałam poczucie, że dałam mu to, co najważniejsze mogłam mu przekazać. Karmiłam, bo miałam mleko, bo chciałam dać mu wszystko, co najlepsze, ale jeśli ktoś by mnie zapytał teraz, czy mnie to cieszyło, czy mam sentyment, czy było to najprzyjemniejszą częścią wczesnego macierzyństwa to powiem: nie. Nie, po pierwsze przez to, że ja naprawdę nie czułam tej magii, no starałam się usilnie, zamykałam oczy, posypywałam się brokatem i wypowiadałam zaklęcia ale ni chu chu. Po drugie, rzyganie syna wszystkim, co zjadł ode mnie, było ogromnym zmartwieniem, choć nie powiem, przekuwaliśmy to w humorystyczny ton, żeby ubarwić egzystencję. Wiecie jak to jest, jak wszędzie, gdzie się obrócisz jest narzygane?  A zastęp pieluch tetrowych jest najbardziej pokaźną garderobą Waszego domu?
A dzieciak, co zje, to odda na kanapę, podłogę, sweter, czy kapcie? Jeśli nie wiecie, to serdecznie polecam, ubaw po pachy
J

Jasne, można było pójść na łatwiznę i do mleka sztucznego dodawać zagęszczacz i przynajmniej się wysypiać w nocy i mniej z podłogi sprzątać, ale to nie o to chodzi. Mleko się produkowało na najwyższych obrotach, żal było by tego nie wykorzystać. Wiele kobiet robi wszystko, żeby mleko się pojawiło, żeby karmienie wyszło, a nie mogą, a potem czują się winne. Niepotrzebnie. Ważne, żeby i mama i dziecko czuło się zadowolone i żeby maluch był najedzony, a nie umęczony zdobywaniem kolejnej kropli pokarmu. Chodzi tu o jedzenie, a nie głodzenie w końcu.

CUD NATRUY


No więc Drogie Mamy, przyznaję, nie uwielbiałam swojej mlecznej drogi, jak to ładnie nazywacie, szłam nią na kolanach, czasem w imię wyższych celów.  Jednak jedno jest faktem, że moment kiedy masz poczucie, że Twoje ciało jest w stanie wykarmić istotkę, którą właśnie wydało na świat i że ten moment zespolenia
z dzieckiem jest taki faktycznie magiczny, pozwala na pokonanie wielu trudności. No z wyjątkiem herbatek laktacyjnych
J O ludzie, ten kto wymyślił ich skład powinien się smażyć w piekle na małym ogniu. Można filiżankę machnąć na raz jak pięćdziesiątkę wódki i tak też robiłam w sytuacji podbramkowej, ale za cholerę nie widziałam efektu laktacyjnego, ani czegokolwiek magicznego. Może moje podejście, może zbyt mało tego świństwa wypiłam. Po prostu przez zawartość anyżu, nie wierzyłam w ich moc J I tu się okazuje, ze wiara czyni cuda, bo koleżanka twierdzi, że herbatki produkowały jej mleko, mnie co najwyżej mdłości.

 I chyba tymi mdłościami i rzygami, tudzież wymiotami, zakończę dzisiejszy temat. A Wy? Jakie macie doświadczenia z karmienia? Chciałabym poczytać te prawdziwe historie J


Komentarze

  1. Łączę się w bólu jako matka dzieci ulewających :D Mój Mąż do dziś wspomina, jak w całym mieszkaniu unosił się zapach skisłego mleka :P

    Na "pocieszenie" mogę tylko dodać, że przy każdym kolejnym dziecku do początkowego bólu WSZYSTKIEGO dochodzi jeszcze okrutny ból brzucha - tak silny jak przy porodzie. Przy trzecim brałam sobie do karmienia drewnianą łyżkę, żeby móc w nią wbić zęby, jak zaczynało boleć przy wyrzucie oksytocyny :D

    Tak że ten...:D Piękne jest macierzyństwo na papierze, a życie to życie, co poradzisz... Tyle że o tym się szybko zapomina i człowiek się potem pakuje kolejny raz w to wszystko, całkiem świadomie, a jakby zamroczony ;)

    PS Z blogowego konta komentuję, bo nie widzę innej opcji, którą bym mogła wybrać, żeby się normalnie podpisać ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O, edytowałam, teraz będzie po ludzku ;)

      Usuń
    2. O jak ja Cię Ewa rozumiem, z tą łyżką i tą oksytocyną :) Już teraz nie wiem, czy bardziej bolały mnie skurcze pociętej macicy przy wyrzucie cudownej oksytocyny, czy moment zasysania i "obgryzania" na początku jedzenia :)
      Piękne macierzyństwo na papierze i instagramie, a życie swoje ;)

      Usuń
  2. Moja droga wyglądała podobnie, pierwsze karmienia to były łzy, łzy bezradności i.smutku, bo mleko nie leciało. W końcu odpuściłam, zaczęłam ściągać mleko laktatorem, laktacja się rozkręciła i karmilismy się spokojnie

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Laktator to jednak super sprzęt :) Mnie dużo pomógł przy odciąganiu nawału pokarmu, czy właśnie czasem przy produkcji pokarmu w sytuacjach kryzysowych. Ratował też, kiedy musiałam wyjść i "zostawić swoje mleko" w rękach Taty :)

      Usuń
  3. Choć nie mam jeszcze własnych dzieci ale post czytałam z zaciekawieniem pokazuję dla mnie w dobry sposób,że karmienie ma swoje różne strony innym będzie pięknie jak na reklamie dla drugich będzie to ciężkie. Sama choruje na nerki i widzę, że to co dla mnie jest problem inna osoba inaczej znosi to.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz rację, każdy człowiek inaczej znosi ból, czy chorobę. To jest już uwarunkowane genetycznie i tkwi w charakterze, który też niejako "dostajemy".

      Usuń
  4. Córka była za mała (2,5kg) a moje piersi były tak ogromne, że miseczka J była za mała :D. Oczywiście przed porodem obawiałam się wszystkiego tylko nie karmienia- przecież to takie naturalne! I moje zdziwienie było jak 'zaczęło sie'. Na szczęście już 5 miesiąc stuknal, nie poddalam się i nie żałuję :).

    OdpowiedzUsuń
  5. Super post dla młodych i przyszłych mam :) pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Bardzo przydatny dla wszystkich matek :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Ciekawy post... taka prawda, ze niestety nie wszystko jest takie kolorowe jak piszą w różnych pisemkach, stronkach - cudowny moment, kiedy dziecko je, wpatruje się w Ciebie, niezastąpiona bliskość między rodzicem a dzieckiem blabla. U mnie na początku tez to było bardzo bolesne, straszny był moment, w którym przychodził „czas posiłku”... bol, bol i łzy... U mnie na szczęście minęło to tak po trzech tygodniach, ale nie wiem czy wytrwalabym dłużej... Bardzo dobry, potrzebny post! Pozdrawiam, wszystkiego dobrego! Milkowomi.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ja zauważyłam, ze jeśli o macierzyństwo chodzi, to jest tendencja albo do koloryzowania albo dramatyzowania, robi to więcej szkody niż pożytku przyszłym i obecnym matkom.

      Usuń
  8. No niestety cierpiałam z tego powodu, że karmiłam tylko 4 miesiące :(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. na pewne rzeczy nie masz wpływu niestety...a 4 miesiące i tak zaopatrzyły Twoje dziecko w ogrom magicznych substancji :)

      Usuń
  9. Ja zazdroszczę młodym mamom karmiącym naturalnie. Niestety, urodziłam dwoje dzieci i nie byłam w stanie żadnego wykarmić własną piersią. Wydaje mi się, że brakuje starszej córce oswojenia z bliskością. Jest "niedotykalska". Druga karmiona była tylko 2 tygodnie.. To nie był mój wybór, ale względy medyczne. Długa rekonwalescencja po ciężkich porodach uniemożliwiła mi zrealizowanie się jako matka karmiąca. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

NAJCHĘTNIEJ CZYTANE

ZASKRONIEC I PUDEL NA RATUNEK ZWIERZĘTOM

Całkiem niedawno recenzowałam tutaj bajkę, która wygrała konkurs Piórko 2019 , a tu mam już kolejną cudną bajkę do „opowiedzenia”. Autorka „O królewiczu,   który się odważył” Kasia Wierzbicka napisała specjalną bajkę charytatywną, dla bezdomnych zwierzaków, o zaskrońcu i pudelku, którą mam zaszczyt recenzować dla Was. Tytuł zaintrygował mnie dość mocno, bo…mam fobię na wszelkie stworzenia pełzające J Węże bez względu czy jadowite czy nie, małe czy duże wzbudzają u mnie gęsią skórkę, atak paniki z wrzaskiem burzącym ściany wokół i paraliż. Taką mam przypadłość dziwną J Gdyby miały choć dwie nóżki to już mielibyśmy jakiekolwiek pole do dyskusji, a tak to lepiej, żebyśmy nie przecinali sobie wspólnych ścieżek J A bajka owa niby dla dzieci i specjalnie osadzająca niezbyt dobrze kojarzącego się zaskrońca w roli tytułowego bohatera, ale mnie starą babę na chwilę wyleczyła z fobii i zapałałam taką sympatią do zaskrońca, że nawet bym sama pogłaskała go po ogonie. Niestety szkoda,

JAK SIĘ UBRAĆ DO TEATRU, CZYLI CO WARTO WIEDZIEĆ PRZED WIZYTĄ W TEATRZE

Jednym z najczęściej zadawanych pytań jeśli o wizytę w teatrze chodzi, jest w co się ubrać? i choć jest to kwestia też w jakiś sposób istotna, to ważniejsze dla mnie po kilku ładnych latach obserwacji widzów różnego wieku i kalibru, bardziej na miejscu jest pytanie jak się zachować? Bo o ile dawno, dawno temu wyjście do teatru to był ceremoniał sukni wieczorowych, fryzur, makijażu, ważnych spotkań to obecnie kwestia ubioru pozostawia sporą dowolność, natomiast zachowania, które coraz częściej rozsiadają się wygodnie na widowni, pozostawiają sporo do życzenia. Drażni to okrutnie mnie – widza, a co dopiero mają powiedzieć aktorzy? W teatrze,   choćby że względu na fakt, że jest to przybytek kultury wysokiej, bardziej od nienagannego i modnego przyodzienia wymagana jest kultura, zarówno osobista jak i społeczna, znajomość pewnych obowiązujących zachowań. „Reguła teatralna” jest obecnie bardzo liberalna, bo chodzi o to, żeby ludzi zachęcić, wyjść ze sztuką na ulicę, a nie odstrasz

CHODŹ ZE MNĄ DO TEATRU - "BIESY" KRZYSZTOF JASIŃSKI

  Materiały z archiwum Sceny STU BOSKI DOSTOJEWSKI  „Biesy" Fiodora Dostojewskiego w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego wystawiane na Scenie STU  były dla mnie jedną z najciekawszych pozycji z krakowskiego świata teatralnego. Wiązałam z nią wielkie nadzieje i niepokoje (z naciskiem na nadzieje). Nadzieje, gdyż Dostojewskiego jako twórcę od wielu lat ceniłam. Jego mętna i ciemna aura intrygowała. Niepokoje zaś wiązały się z objętością dzieła i sposobem przeniesienia na deski teatralne spójnej fabuły, dramatyzmu, czarnego humoru i tego charakterystycznego poczucia permanentnego napięcia, zmierzania ku ciemnej otchłani. DZIEWCZYNKA Z MŁOTEM A już najbardziej intrygował afisz teatralny , fascynował i przerażał, był niesamowicie magnetyczny. Przedstawiał dziewczynkę w bieli, z czarnymi włosami i przerażającymi oczami, utkwionymi gdzieś w dal. W ręku trzymała czerwony młot, co automatycznie nasuwa konotacje z krwawymi zbrodniami. W zasadzie trochę żałuję, że nie pozostałam przy nim i c