monicystyka by Monika Sobieraj

W Wigilię Nocy Teatrów w Krakowie nie mogło tu zabraknąć teatralnej opowieści J Wielka uczta odbędzie się w nocy 16/17 czerwca obejmując zasięgiem teatry małe i duże, te znane i te „z podziemia” artystycznego, teatr wyjdzie też na ulice – co roku na Rynku Głównym możemy doświadczyć atmosfery teatrów ulicznych. SPEKTAKLE ULICZNE Kilka lat temu pierwszy raz oglądałam „Ślepców” w wykonaniu aktorów teatru KTOw Krakowie, niesamowite przeżycie i ze względu na fabułę, na sposób konstrukcji przedstawienia, na zapanowanie nad ruchem scenicznym, emocjami…uroku i aury niezwykłości dodaje fakt, że sztuka rozgrywała się przy zachodzie słońca, kiedy dzień przechodził w mrok,
a potem ciemną noc. Te wszystkie bodźce z zewnątrz, atmosfera rozgrywanego spektaklu tuż obok, na wyciągnięcie ręki, przenoszą sztukę teatralną, a razem z nią widza, w inny wymiar. Dla mnie był to wieczór niezwykły, odciskający się dość głęboko i ze względu na emocje
i spektakularność tego przedsięwzięcia. Jeśli ktoś nieszc…

Do tej pory, jeśli pisałam o teatrze, to głównie dla dorosłych. Jakiś czas temu zaczęłam się zastanawiać, czy nie dałoby się połączyć w którymś miejscu tych dwóch sfer, które stanowią dwa główne nurty w tematyce bloga – teatr i macierzyństwo. No i olśniło mnie jak wpadłam na plakat akcji „Zabierz dziecko do teatru”. Akcja rozwinęła się pod skrzydłami Teatru Bagatela, ale wiem, że inne teatry również zmierzają w kierunku otwarcia się na małego widza, na dialog na linii rodzice-dzieci-teatr. Ze spektakli dziecięcych i wszelkiego rodzaju dziecięcych atrakcji znany jest teatr Groteska, organizujący spektakle lalkowe, czy kostiumowe dla maluchów. Mnie bardziej interesował temat wspólnie spędzonego czasu w teatrze i znalezienia dla każdego coś interesującego. Mówisz, że nie możesz spędzić miłego wieczoru z mężem w teatrze, bo dzieci
i nie ma jak? To ja Ci odpowiadam, że już możesz J ZABIERZ DZIECKO DO TEATRUW Bagateli podjęto temat wspólnej biesiady teatralnej i wymyślono świetne rozwiązanie…

Parę dni temu pisałam Wam o małych pacjentach szpitala dziecięcego
w Prokocimiu, trudny to był temat i ciężki tekst do napisania. Pisałam, że nie umiem wyobrazić sobie tego, co czują rodzice dzieci utraconych, nieuleczalnie chorych, takich, które od pierwszych miesięcy życia zmagają się z cierpieniem i bólem...Wczoraj napisała do mnie koleżanka z prośbą
o pomoc w promocji projektu niezwykłego, projektu mogącego sprawić, że malutka dziewczynka, córka przyjaciółki mojej koleżanki, wyzdrowieje. Patrzę na zdjęcie chorej dziewczynki i jest mi tak bardzo przykro...jest parę miesięcy młodsza od mojego syna, który aktualnie może biegać po trawie
i zajadać poziomki z krzaka...bardzo bym chciała, żeby ona za jakiś czas również mogła beztrosko i bez cienia bólu deptać trawę. W takich momentach odczuwam potrzebę spłacenia Losowi "długu" wdzięczności za zdrowie mojego dziecka, poprzez pomoc tym, którzy tego potrzebują.

A Tosia potrzebuje wsparcia, dlatego z tego miejsca bardzo Was p…

Taka sytuacja z ostatnich dni:
Moje dziecko, które waży już swoje kilkanaście kilogramów i liczy swoje
19 miesięcy, potrafi świetnie samo chodzić, a w zasadzie już biegać, gdzie tylko oczy poniosą, jednak uparcie zachodzi drogę i włazi na ręce, choćby na 2 minuty. Biorę raz, drugi, trzeci…dwudziesty siódmy i w końcu mam dość, mój kręgosłup ma dość, moje nerwy mają dość i stwierdzam, że faktycznie, tak jak niektórzy „radzą”, trzeba oduczyć go tego. Nie biorę go po raz dwudziesty ósmy, podnoszę zniecierpliwiony głos i zostawiam zapłakanego na trawie, idę dalej mrucząc pod nosem niecenzuralne kwestie. Siadam parę metrów dalej na trawie, nerwy mną szarpią i…też mi się chce płakać razem z nim…
NIE NOŚ, BO SIĘ PRZYZWYCZAI!
Nie dlatego, że sobie nie umiem z nim poradzić, że mam dość, że jestem zmęczona tymi pielgrzymkami na rękach, ale dlatego że po czasie do mnie dotarło, że nie tędy droga, że popełniłam błąd. Matka też człowiek, ma swoje granice i puszczają jej od czasu do czasu nerwy i akce…

Dopiero co, skończyliśmy świętować Dzień Mamy, za chwilę pierwszy dzień czerwca i Dzień Dziecka. Dwa święta tak blisko siebie, przypadek? Nie sądzę J Do takich świąt mam podejście podobne jak do Walentynek, że święto takie powinno trwać cały rok, ale miło jeśli jednego dnia wyraźnie się zaakcentuje wyjątkowość. Jestem zdania, że dzieci powinny mieć beztroskie i szczęśliwe dzieciństwo, to powinien być stan naturalny i bezdyskusyjny. Powinny czuć się wyjątkowe, najważniejsze i kochane miłością bezgraniczną. Powinny być otaczane spokojem i bezpieczeństwem. Powinny biegać po podwórku, grać w piłkę i próbować wszelkich smaków tego świata, nawet jeśli to piasek, czy błoto z kałuży.
Powinny być zdrowe i radosne, skakać po zielonej trawie, zrywać z drzewa jabłka, ganiać z psem po łące, mieć azyl w ramionach Mamy i Taty, pełny brzuch i nie znać bólu innego poza stłuczonym kolanem i obdartym łokciem.
Nie powinny cierpieć głodu, bólu, samotności, odrzucenia i strachu…strachu przed tymi, którzy…

W filmie Podziemny krąg (1999) Davida Finchera padają słowa: „Kupujemy rzeczy, których nie potrzebujemy, za pieniądze, których nie mamy, by zaimponować ludziom, których nie lubimy”. Krytykowany
w filmie konsumpcjonizm wiąże się z hasłem „wielkie żarcie”. Jak okiem nie sięgnąć – żremy coraz więcej, coraz bardziej zachłannie i mimo że tyle pożeramy, chodzimy ciągle na głodzie.
Żarcie jest samonakręcającą się machiną – im więcej żremy, tym więcej potrzebujemy, żeby zapełnić ten rozciągany wciąż „żołądek życiowy”. Pojawia się egzystencjalne pytanie – po co żremy? I ogólniej: dokąd zmierzamy? jaki jest cel? W procesie żarcia zatracamy się i gubimy cel początkowy z oczu, przeskakując na tor z plakietką „coraz więcej żarcia!” Ten przeskok jest zupełnie niedostrzegalny i bezbolesny, dlatego umyka nam, niepostrzeżenie i powolutku siejąc spustoszenie. To taki robal zżerający od wewnątrz jabłko, które na zewnątrz pozostaje piękne
i rumiane,a jak odgryziesz kęs, to wyłazi nieproszony gość z okolic o…