Przejdź do głównej zawartości

NIE MA NIEDOBRYCH DZIECI - NIEKTÓRE PO PROSTU POTRZEBUJĄ WIĘCEJ WSPARCIA I UWAGI | "ELF DO ZADAŃ SPECJALNYCH" KATARZYNA WIERZBICKA

Elf do zadań specjalnych, Katarzyna Wierzbicka, recenzja

24 OPOWIADANIA NA 24 DNI GRUDNIA

„Elf do zadań specjalnych” w podtytule ma doprecyzowanie, że są to
24 opowiadania i zamysłem autorki Kasi Wierzbickiej było stworzenie książkowego kalendarza adwentowego z jedną opowieścią na każdy dzień grudnia aż do Wigilii, ale nie przewidziała ona jednego…te 24 opowiadania czyta się w jeden wieczór, ba! w jedną godzinę, bo nie sposób się oderwać od tej historii. Piękna, ciepła, wzruszająca i dająca szczególnie nam dorosłym dużo do myślenia. Książka niby przeznaczona dla dzieci, ale w moim odczuciu to jest nawet książka bardziej dla dorosłych, nie tylko tych, których wciąż kręcą piękne bajkowe ilustracje. Choć trzeba od razu przyznać, że szata graficzna jest magiczna.


BAJECZNE ILUSTRACJE

Wspaniałe ilustracje, które stworzyła Ulyana Nikitina, świetnie pasują do klimatu opowieści. Taka klasyczna, baśniowa stylistka rysowania postaci oddała fenomenalnie bajkowość opowieści i myślę, że zachwyci nawet bardzo wybrednych czytelników. 



Trochę mi żal, że nie pojawiają się choć na co drugiej stronie, ale ja po prostu jestem przyzwyczajona do książeczek głównie ilustrowanych, z dodatkiem tekstu, ze względu na wiek mojego domowego Czytelnika. Oprócz dużych, barwnych ilustracji, które zapełniają książkę, uwagę zwracają również mniejsze rysunki pojedynczych, świątecznych atrybutów, wplatane między wersy bądź akapity tekstu.


MAGIA ŚWIĄT

Jeśli ktoś szuka magii świąt, przypomnienia o tym, co ważne, to polecam tę pozycję jak nic innego na świecie. Niby jest dla dzieci od lat 6, ale spokojnie odnajdzie w tej książce każdy coś dla siebie. Choć jak zaznaczyłam na początku, uważam, że najwięcej skorzystać z niej mogą…rodzice. Przypomina o wartościach nadrzędnych, o tym, że zawsze warto czynić Dobro, że Dobro obroni się samo i zaprowadzi na właściwe tory, że Dobro raz puszczone w ruch, mnoży się i rozlewa falą. Widać tutaj rękę pedagoga, którym przecież jest autorka Kasia, i to pedagoga z powołania, takiego, który świetnie rozumie dzieci, ich lęki i pragnienia. Kluczowe zdanie już na początku opowieści o tym mówi – nie ma niedobrych dzieci. Niektóre po prostu potrzebują więcej wsparcia i uwagi. Po tym stwierdzeniu wiedziałam, że książka będzie niosła ze sobą dużą wartość i…drugie dno.

    

ELF DO ZADAŃ SPECJALNYCH

Miałam przyjemność czytać i recenzować już książki Katarzyny Wierzbickiej, począwszy od jej zwycięskiej książki w konkursie Piórko 2019 „O królewiczu, który się odważył”. Chwilę później dostałam cudownego „Zaskrońca i pudla”, książeczkę dla mnie wyjątkową, bo pieniądze z jej sprzedaży przeznaczone były na schroniska dla zwierzaków. Znałam już styl pisarski autorki, jej wrażliwość i frazy, którymi myśli i się posługuje, ale chyba „Elf” jest najlepszym, co do tej pory wychodzącego spod jej pióra, przeczytałam. Dlaczego? Ano dlatego, że historia niesie bardzo ważne przesłanie, a sama fabuła, notabene świetnie skonstruowana, może być tutaj po prostu wartością dodaną i to, co najważniejsze, to fakt, że kończąc czytanie – wzruszyłam się. Czytając czułam, jak otula mnie miękki, ciepły kocyk baśniowego świata, a kiedy zamknęłam książkę i ta zasłona opadła, przywracając mnie do realnego świata, zwyczajnie, po ludzku, wzruszyłam się.

PREZENTY I "PREZENTY"

Okazuje się bowiem, że takich dzieciaków, jak w opowieści, są na świecie tysiące, ale niestety wielu z nich nie żyje w bajce, która ma szczęśliwe zakończenie. A dzieci te nie potrzebują drogich zabawek, nie potrzebują zabawek w ogóle, ale to, co powinny dostawać każdego dnia – czas, uwagę i miłość, a niestety żyją czasem w ogromnym deficycie. Żyjąc w obecnych czasach, wzruszyło mnie samo szczęśliwe zakończenie, to że zapanowała zgoda, że współpraca jednak się udała, że ktoś wyciągnął rękę do kogoś, że nikt nie został sam, niepotrzebny, że czyny mówią o miłości najwięcej.

TYMCZASEM W WIOSCE MIKOŁAJA...

Bo mimo, że nic nie zapowiadało, że te święta w wiosce świętego Mikołaja się odbędą, to nie dość, że jak co roku odbyły się, to stały się faktycznie wyjątkowe. Przed świętami elfy miały ogrom pracy, powstał nawet dział innowacji, który miał usprawnić prace elfów, ale…niestety nic nie szło po myśli jego szefowej - Lśniącej. Zaczęło dochodzić do sporów i waśni nawet między elfami. Świetnie zostały tu przez autorkę podkreślone typowo ludzkie cechy elfów choćby na przykładzie Lśniącej, tak mocno skupionej na celu, który chciała osiągnąć, że zgubiła po drodze pierwiastek empatii
i Piastunka, zakochanego w Lśniącej opiekuna reniferów. Piastunkiem rządzą silne emocje od miłości i uwielbienia do ukochanej, po złość
i nienawiść, kiedy ukochana sprawia mu „ból”. Pięknie namalowana została tu również przyjaźń Piastunka z Rudolfem.

Jeden z głównych bohaterów - rezolutny Wiercipiętek zgubił zaś szalik, który czynił go niewidocznym i niestety stał się widzialny dla dzieci, co zaczęło piętrzyć olbrzymie problemy. Jakby tego wszystkiego było mało
w wiosce pojawiły się skłócone ze sobą trolle i krasnoludki, które ciągle toczyły ze sobą spory i walki doprowadzając powoli do totalnej dewastacji przygotowań do Świąt. Tegoroczne święta faktycznie wisiały już na włosku, kiedy okazało się, że…Mikołaj się rozchorował! Co się stanie ze świętami? Kto rozwiezie prezenty? Jak skończy się historia Wiercipiętka, Lśniącej, Piastunka? Dlaczego te święta okazały się mimo wszelkich możliwych przeszkód wyjątkowe i idealne?

Odpowiedź znajdziecie w tej świątecznej opowieści.


Bonus – na końcu książki autorka zamieściła przepisy na pyszne pierniczki
i gorąca czekoladę 😉

 



 ________

Jeśli spodobał Ci się tekst, uważasz, że komuś może się również spodobać, czy przydać - nie wahaj się, udostępnij i poślij dalej :) Masz pytania, bądź chcesz skomentować - pisz. Wpadaj jak najczęściej, a jeśli chcesz być na bieżąco, polub mój fanpage na fb i profil na instagramie :) 

Komentarze

Prześlij komentarz

NAJCHĘTNIEJ CZYTANE

WEJDŹ W MOJE BUTY, CZYLI W POSZUKIWANIU EMPATII W ZWIĄZKU

Podejdź do mnie. Stań obok. Bardzo blisko. Wejdź w moją skórę. Moje buty.  WEJDŹ W MOJE BUTY Tak, wiem, że w moich butach może być Ci niewygodnie, za ciasne obcierają stopy, za duże utrudniają przemieszczanie się, ale nigdy mnie nie zrozumiesz, jeśli nie spróbujesz postawić się na moim miejscu, nie przejdziesz odcinka drogi w moich butach. To może być niewygodne i bolesne doświadczenie, wychodzisz przecież ze strefy własnego komfortu i opuszczasz swoje jestestwo, ale jeśli nie będziemy od czasu do czasu zakładać swoich butów, zamiast poranionych stóp, możemy mieć poranione serca i dusze. Empatia, zrozumienie, umiejętność wejścia w skórę partnera to mocny fundament pod budowany związek, bez niego konstrukcja jest chwiejna, grozi zawaleniem i dotkliwym poranieniem, a czasem nawet „śmiercią” budowanej Miłości. IF I WERE YOU...   Te metaforyczne buty przyszły mi od razu na myśl w kwestii tematu zrozumienia drugiej osoby. Pamiętam lekcje angiels...

"TEORIA OPANOWYWANIA TRWOGI" - TOMASZ ORGANEK

DEBIUT ARTYSTY „Teoria opanowywania trwogi” to książka, na którą czekałam z ogromną niecierpliwością i równie ogromną ciekawością. Tomasza Organka jako muzyka i autora tekstów piosenek uwielbiam i cenię, poznawanie go w nowej roli jest ciekawym doświadczeniem. Czytałam wiele opinii na temat jego książki, część z nich oceniała go nie najlepiej i sporo zarzucała zarówno stylowi jak i językowi, część z kolei podkreślała fabułę i mnogość figur stylistycznych, czy odwołań kulturowych, które to nadawały klimat i przykrywały niedociągnięcia debiutanta. Bo należy podkreślić, że to debiut artysty, a więc nie można z góry wymagać perfekcyjnego arcydzieła. Tutaj arcydzieło kryło się właśnie w niedoskonałościach. DIABEŁ TKWI W NIEDOSKONAŁOŚCI Dlaczego?  Ano dlatego, że widać w przeciwieństwie do aury utworu świeżość, soczystość, kompatybilność z fabułą i nastrojem. Szczerość i autentyczność. Utwór Organka „Nie lubię” jest dla mnie tekstem „bliskim krwiobiegu”, mocnym, do...

JAK SIĘ UBRAĆ DO TEATRU, CZYLI CO WARTO WIEDZIEĆ PRZED WIZYTĄ W TEATRZE

Jednym z najczęściej zadawanych pytań jeśli o wizytę w teatrze chodzi, jest w co się ubrać? i choć jest to kwestia też w jakiś sposób istotna, to ważniejsze dla mnie po kilku ładnych latach obserwacji widzów różnego wieku i kalibru, bardziej na miejscu jest pytanie jak się zachować? Bo o ile dawno, dawno temu wyjście do teatru to był ceremoniał sukni wieczorowych, fryzur, makijażu, ważnych spotkań to obecnie kwestia ubioru pozostawia sporą dowolność, natomiast zachowania, które coraz częściej rozsiadają się wygodnie na widowni, pozostawiają sporo do życzenia. Drażni to okrutnie mnie – widza, a co dopiero mają powiedzieć aktorzy? W teatrze,   choćby że względu na fakt, że jest to przybytek kultury wysokiej, bardziej od nienagannego i modnego przyodzienia wymagana jest kultura, zarówno osobista jak i społeczna, znajomość pewnych obowiązujących zachowań. „Reguła teatralna” jest obecnie bardzo liberalna, bo chodzi o to, żeby ludzi zachęcić, wyjść ze sztuką na ulicę, a nie odst...